Το ποδαρικό

Το να ανασύρω μνήμες από το παρελθόν είναι κάτι σύνηθες.Έχετε καταλάβει πως ένα μεγάλο μέρος τους είναι αλήθεια.Είπαμε...υπάρχει αμοιβαία ειλικρίνια:Κάνω πως γράφω και προσποιείστε πως με διαβάζετε(από κάπου το έχω πάρει αυτό...δεν θυμάμαι).Έτσι και η ακόλουθη ιστορία.Κάπου από τα παλιά.

Βρισκόμασταν στο σπίτι των κουμπάρων μας για την αλλαγή του χρόνου.Μάζωξη αστέγων θα έλεγα αφού ακόμα και τότε,μη με ρωτήσετε πότε...είπαμε αμοιβαία ειλικρίνια με ευδιάκριτα όρια,όλοι πίστευαν σε δοξασίες.Μία από αυτές είναι πως ένας φίλος του πατέρα μου του ζήτησε να πάμε να κάνω ποδαρικό την επομένη στο σπίτι του.Συμφώνησε και η μητέρα μου.Ρώτησα τί είναι αυτό;Και μου είπαν θα δεις(αφού συμφώνησαν τί λόγο είχα να φέρω αντιρρήσεις;).

Σκεφτόμουν όλη νύχτα αυτό το "ποδαρικό".Τί να ήταν;Το μυαλό μου έτρεχε.δεν ήξερε που να σταματήσει.Μου ήρθαν εικόνες από ένα γεύμα με βατραχοπόδαρα μέχρι...Το μυαλό μου σταμάτησε.Σταμάτησε σε μία εικόνα.Στα μπούτια της κόρης του νοικοκύρη με το ποδαρικό.Ένα μεγάλο φως κατέβηκε στα μάτια μου και με τύφλωσε.Το φως της επιφοίτησης.Το "ποδαρικό" θα ήταν να μου προσφέρουν τα μπούτια της Τ. να τα χαϊδεύω(δεν ήξερα τότε να κάνω και κάτι άλλο).Ξέρω θα με πείτε γάϊδαρο και διεστραμένο αλλά θα αλλάζατε γνώμη αν βλέπατε τα άμυαλα μπούτια της Τ.

Ξημέρωσε και δεν είχα κλείσει μάτι.Περίμενα να πάω να κάνω "ποδαρικό".Αφού ξυπνήσαν και οι δικοί μου φύγαμε για το σπίτι.Η πόρτα άνοιξε και ο πατέρας της μας περίμενε.Ευχές,χειραψίες,και μεγαλειώδης είσοδος με το δεξί.Σαν αυτοκράτορας μπήκα(ένα και ένα μίλκο αλλά αυτοκράτορας).Σκόνταψα λίγο αλλά μπρος στα μπούτια τί είναι λίγη καθυστέρηση;Καθίσαμε στο σαλόνι.Ρώτησα αμέσως πού είναι η Τ.Μου είπαν πως δεν ήταν εκεί γιατί είχε κοιμηθεί στην νονά της.

Μαύρα σύννεφα πέρασαν από το μυαλό μου.Σηκώθηκα,και μαζί με μένα και η μητέρα μου...όχι από συμπόνια(τέτοια συμπεριφορά από μάνα δεν την περίμενα)αλλά για να βοηθήσει την άλλη κυρά με τους καφέδες.Και εμένα ποιός θα με βοηθούσε;Ποιός θα μου έφερνε τα μπούτια της Τ.;Την παραμέρισα μαλακά(μάνα είναι μόνο μία) και πήγα και έπνιξα τον πόνο μου σε δύο ποτήρια αναψυκτικού.

Την επόμενη χρονιά βγήκα τσάρκα στους δρόμους."Καλημέρα...ήρθα να σας κάνω ποδαρικό" έλεγα στα σπίτια που έμπαινα προσδοκώντας μία ανταμοιβή από την ιστορία(κάποια μπούτια δηλαδή...δεν τα ζητούσα αλλά τα περίμενα).Η μόνη ανταμοιβή που είχα από τους εμβρόντητους σπιτονοικοκύρηδες ήταν 1500 δρχ και η κατάρρευση του μύθου του ποδαρικού.Αργότερα έμαθα πως δεν είναι σωστό να τριγυρνάς για να κάνεις ποδαρικό.Σκέφτηκα...γιατί δεν είναι σωστό;Αφού δεν γίνεται και τίποτα...

Σαν ποδαρικό σε αυτό το μπλογκ θα ήθελα να κάνω μόνο μία ευχή.Προς άντρες και γυναίκες: Το ποδαρικό να γίνει και για σας κάποια όμορφα μπούτια.Να τα χαϊδεύετε τις κρύες νύχτες του χειμώνα(είτε είναι ξυρισμένα είτε τριχωτά).Χρόνια πολλά σύντροφοι και συντρόφισσες και καλή ανάσταση να έχουμε πλέον.Ευτυχισμένος ο καινούριος Πάσχας και αλήθεια...πώς σας μπήκε χθες;;;(Ο καινούριος χρόνος βεβαίως βεβαίως)...