Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2008

Θίασος

Είχα σκοπό να γράψω για ένα ρεπορτάζ που διάβασα στην καθημερινή.Από εκείνα τα ρεπορτάζ που σου βγάζουν τα καντίλια στην άκρη των χειλιών.Από εκείνα που κάποιοι Δήμοι πήγαν στο ΣτΕ ένα μήνα ακριβώς μετά τις πυρκαγιές για το δικαίωμά τους στην παράνομη ανοικοδόμιση.Τα παρουσιάζω απλώς ως λίνκ γιατί ο Θίασός μου με καλεί σήμερα να ανεβάσω ένα παλιό ποίημα.Το άρθρο θα περιμένει να μαζευτούν και άλλα καντίλια για να βγουν έξω από το μνήμα...


ΘΙΑΣΟΣ
Κλεισμένος σε ένα μνήμα.
Σώμα ακίνητο και αεικίνητο,
Θαρρείς πως δεν επικρατεί
Καμία σκέψη για απόδραση.
Το μυαλό και η καρδιά
Νεκρά.
Η σκέψη κάπου έξω να επιθεωρεί
τα γεγονότα.
Αμφιβολία καμιά
πως δεν επιτέλεσε μαθήτρια του Χουντίνι.
Γι αυτό και η ταφόπλακα
δεν σαλεύει.
Όσο δυνατή κι αν είναι η σκέψη,
ούτε καν το φέρετρο δεν άνοιξε.
Άπνοια τριγύρω και αυτή πλανεύει.
Η σκόνη όμως παραμένει παγωμένη
πάνω στο μνήμα.
Κι εκείνη ατάραχη τριγυρνά.
Και το σώμα ατάραχο να σαλεύεται.
Η κάθοδος των Μυρίων
στα κάτω διαμερίσματα.
Ώρα γαρ γεύματος
και εκπλήρωσης αρχέγονων
λειτουργιών.
Πρόγευμα τα μάτια.
Υποψία όρασης καμιά,
κι όμως βρισκόντουσαν στη λίστα.
Μετά η μύτη.
Η όσφρηση κάπου είχε χάσει το δρόμο
μεταξύ Ναγκασάκι και Τσερνομπίλ.
Αργότερα τα χείλη
που ήταν αναγκασμένα και,
για να μην κρυβόμαστε
και συνηθισμένα έως γοητευμένα,
να πιουν και αυτό το ποτήρι.
Είχε μείνει επάνω τους
ακόμα η γεύση από το κώνειο
του Σωκράτη.
Η καρδιά είχε μείνει αποσβολωμένη,
ακίνητη,
να επεξεργάζεται τις μάταιες
και συνάμα περίφημες τελευταίες εικόνες.
Υποψία καμιάς αλλαγής
καμιάς καινούριας δημιουργίας
κι όμως και η καρδιά
ήταν στη λίστα.
Το στομάχι άγρυπνος καταπότης
νυχτερινών αποδράσεων.
Ήταν εύκολο να βρεθεί
στο πάρκο με τα πλατάνια,
νανουρισμένο απ’ το δροσερό θρόισμα των φύλλων.
Τέλος στη λίστα τα γεννητικά όργανα.
Υποψία αναπαραγωγής καμιά,
αλλά μπήκαν κατόπιν εορτής.
Έτσι «για καλού κακού».


Φόρτος εργασίας για τη σκέψη,
δεν επέστρεψε έγκαιρα.
Δεν βρήκε τίποτα παρά
φρέσκο νοτισμένο χώμα,
και μια Άνοιξη απλωμένη
παντού σαν πάχνη.

38 σχόλια:

Laplace είπε...

φιλε ανατριχιαστικά ομορφο,αληθινό,χρώμα ζωής κ ψυχής το ποιημα που έβαλες αφιερωμένο στα άχρωμα νεκρά δεντρα..

island είπε...

Θα μπορούσε να είναι αφιερωμένο στα άχρωμα νεκρά δέντρα αλλά δεν είναι....είναι στα άχρωμα δέντρα από τα μέσα μου αλλά δεν πειράζει.Σε ευχαριστώ πολύ πάντως...χαίρομαι που σου άρεσε

maria λεμονατη! είπε...

κι εγω εχω μεινει εκθαμβη!
μου αρεσαν τα σουρεαλιστικα touches (yeah)
island, τολμω να πω οτι εισαι μεγαλος ποιητης
!

island είπε...

@maria λεμονατη!

Τα περισσότερα ποιήματά μου έχουν τόνους σουρίαλ.Έτσι μου βγαίναν πάντα.Είμαι χαρούμενος πολύ που σου άρεσε αλλά έκθαμβη;Και μεγάλος ποιητής;Κουνιούνται τα κόκκαλα των μεγάλων ποιητών.Δεν είμαι ούτε ποιητής απλά γράφω τον πόνο μου.Κοκκινίζω με κάτι τέτοια...

Σε ευχαριστώ πολύ καλή μου για το υπέροχο σεντόνι σου(έτσι για να δείξω και το πόσο ψώνιο είμαι!!!)...

Φιλί...

roadartist είπε...

Όμορφο..
..............................
Σε τι κολοκράτος ζούμε..

patsiouri είπε...

Κάποτε θα είμαστε εμείς τα δέντρα τους κι εκείνα θα μας εξουσιάζουν, έτσι δε λένε???

maria λεμονατη! είπε...

τι εγινε με το σεντονι; μπηκε στο πλυσιμο;
:P

δεν νομιζω να τριζουν τα κοκκαλα τους
μαλλον χαιρονται για το νεο μελος της παρεας τους...επι της γης

island είπε...

@roadartist

Θένκς...Είδα...οι άλλοι έχουν δει τίποτις;

island είπε...

@patsiouri

Ακριβώς έτσι αγαπητό πατσιούρι.Ακριβώς έτσι.Τί θα μας κάνουν άραγε;

island είπε...

@maria λεμονατη

Συνεχίζω να κοκκινίζω σαν την φακιδομύτη.Δεν μου πάνε αυτά.Το σεντόνι είναι έτοιμο να με πνίξει.Ευχαριστώ πολύ πάντως αγαπητή με τα λεμονάτα λόγια...

Και πάλι φιλί...

Zaphod είπε...

Μαύρο και κατσίμαυρο...αλλά οκ!

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:"...σου βγάζουν τα καντήλια στην άκρη των χειλιών." ...και λίγα είπες!
ΘΙΑΣΟΣ: άγγιγμα ψυχής!!!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πωπωωωωω, εξαίρετο. Σκληρό, πονερό θα έκλεγα μα τόσο ρεαλιστικά δεοσμένο που μόνο η αλήθεια διακρίνεται σε κάθε στίχο. Η αλήθεια πλάι στον πόνο που μας προκαλούν. Υπέροχο, νησάκι.

island είπε...

Γράφω όταν έχω τις μαύρες μου οπότε μοιραία θα βγεί και αυτό μαύρο.Αν και υπάρχει ένα ίχνος λευκής και αισιόδοξης τροπής στο τέλος.Θενκς...

island είπε...

@«Το τέρας της Αμάθειας»

Ευχαριστώ για τα λόγια σου αγαπητή...

island είπε...

@ο δείμος του πολίτη

Αν όλα αυτά τα συναισθήματα σου έβγαλαν οι γραμμές μου τότε είμαι ευτυχής.Κάπως έτσι ένιωθα όταν το έγραφα...να πω την αλήθεια μου πάνω στον πόνο που μου προκαλούν αλλά και στον πόνο της αλήθειας μου.

Καλώς ήρθες αγαπητέ...

tzonakos είπε...

Αν και θα τους άξιζε το μπινελίκι κάποιων, καλύτερα που δίνεις το ποίημα.
Περιμένω να καταλάβουν όσοι θέλουν να χτίσουν τα καμμένα ; Χμμμ
Δύσκολο ,ωστόσο αντι για μπινελίκια θα ήθελα να τους πώ αυτο το ποίημα.
Μ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι.

Side21 είπε...

Τα Ζόμπι των ΟΤΑ τριγυρνάνε ανάμεσα στα καμμένα,
στυγνοί διαχειριστές στα συμφέροντα των αφεντικών τους.
Καμμιάς μορφής αποσύνθεση δεν είναι ικανή να τους αφαιρέσει τη δίψα για πιότερη εκμετάλευση του κακού.
κΑΥΛΩΝΑν για να ΑΦΙΔατώσουν εντελώς τη φύση κι οι άλλο οι ΠΟΛΥΔΕΝΔΡΙτες πιστεύουν ότι μόνο το όνομα θα τους φέρει οξυγόνο ΜΑΛΑΚΑΣιανοί όνομα και πράμα.

patsiouri είπε...

Στάχτη και μπέρμπερι...

island είπε...

@tzonakos

Φίλε Τζονάκο χαίρομαι που σου άρεσε.Επειδή δεν είναι γραμμένο γι αυτούς δεν θα τους το έδινα.Θα τους έδινα μερικέ μπούφλες και τα κεφάλια τα μισοζαλισμένα θα τα βουτούσα σε ένα χαρμάνι από σκατά και στάχτες.

Κρίμα που δεν μπόρεσα να έρθω σήμερα.Στεναχωρέθηκα γαμώτο...

island είπε...

@Side21

Είσαι φανταστικός.Τα είπες όλα και με τα μικρά αλλά και με τα κεφαλαία.Καλώς ήρθες φίλε...

island είπε...

@patsiouri

Φαντάσου αγαπητό πατσιούρι να περιμένουν οι επόμενες γενιές να αναγεννηθούν από τις στάχτες μας...Χέστα και άστα το τί γενιές θα βγάλουμε...Φιλί.

Surrealist είπε...

Από τις καλύτερες αντιστάσεις... !!

Γιάννης Ρίτσος
στον Κώστα Καριωτάκη

Ὤ, δὲ χωρεῖ καμία ἀμφισβήτηση, ποιητὲς
εἴμαστ᾿ ἐμεῖς μὲ κυματίζουσα τὴν κόμη
-- ἔμβλημ᾿ ἀρχαῖο καλλιτεχνῶν -- καὶ χτυπητὲς
μάθαμε φράσεις ν᾿ ἀραδιάζουμε κι ἀκόμη

μιὰ εὐαισθησία μας συνοδεύει ὑστερική,
ποῦ μας πικραίνει ἕνα χλωμό, σβησμένο φύλλο,
μακριὰ ἕνα σύννεφο μαβί. Χιμαιρικὴ
τὴ ζωή μας λέμε καὶ δὲν ἔχουμ᾿ ἕνα φίλο.

Μένουμε πάντα σιωπηλοὶ καὶ μοναχοί,
ὅμως περήφανα στὰ βάθη μας κρατοῦμε
τὸ μυστικό μας θησαυρό, κι ὅταν ἠχεῖ
ἡ βραδινὴ καμπάνα ἀνήσυχα σκιρτοῦμε.

Θεωροῦμε ἀνίδεους, ἀνάξιους κι εὐτελεῖς
γύρω μας ὅλους, κι ἀπαξιοῦμε μιὰ ματιά μας
σ' αὐτοὺς νὰ ρίξουμε, κι ἡ νέα ξανὰ σελὶς
τὸ θρῆνο δέχεται τοῦ ἀνούσιου ἔρωτά μας.

Ἀναμασᾶμε κάθε μέρα τὰ παλιὰ
χιλιοειπωμένα αἰσθήματά μας· ἐξηγοῦμε
τὸ τάλαντό μας: «κελαηδοῦμε σὰν πουλιά»·
τὴν ἀσχολία μας τόσ᾿ ὡραῖα δικαιολογοῦμε.

Γιὰ μᾶς ὁ κόσμος ὅλος μόνο εἴμαστ᾿ ἐμεῖς,
καὶ τυλιγόμαστε, μανδύα μας, ἕνα τοῖχο.
Μ' ἔπαρση ἐκφράζουμε τὰ πάθη τῆς στιγμῆς
σ' ἕναν -- μὲ δίχως χασμωδίες -- μουσικὸ στίχο.

Γύρω μας κι ἄλλοι κι ἂν πονοῦν κι ἂν δυστυχοῦν,
κι ἂν τοὺς λυγίζει, ἂν τοὺς φλογίζει ἡ ἀδικία -
ὤ, τέτοια θέματα πεζὰ ν' ἀνησυχοῦν
τοὺς ἀστρικούς μας στοχασμούς, εἶναι βλακεία.

Την καλημέρα μου, ευχαριστώ!

Utopia είπε...

island,όταν κοκκινίζεις...ομορφαίνεις!...
Πρέπει να υποστηρίξουμε τα...βακτηρίδια:είναι η μόνη καλλιέργεια που έχουν κάποιοι!
Φιλί!:)

mamma είπε...

Όταν απομακρύνεται η σκέψη από τη βάση της, τα πράγματα ζορίζουν, ε;
Ευτυχώς που συντελέστηκε η επανένωση.
Φιλί.

ΥΓ. όποιος έχει ξαποστάσει σε παρόμοιο μνήμα όλα τα γνώρισε μια κι εσύ όλα τα είπες

αχ και βαχ είπε...

Αυτό το μνήμα είναι αμνημόνευτο και μνημονεύει πέρα για πέρα του κόσμου
τη ματιέρα...

Skouliki είπε...

βρε ...... παλι με εστησες ?

η νεα γενια αλητες

Leigh-Cheri είπε...

Τώρα τι να πω;
Να πω ότι όλη αυτή η "κλειστοφοβική" εικόνα μου είναι άγνωστη; Μάλλον απόλυτα οικεία μου είναι...
Υπέροχος ο τρόπος που δίνεις σε κάθε αίσθηση τη σημασία που της αξίζει.
Χαίρομαι που μέσα σε όλα τ' άλλα είσαι και "ποιητής"... Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, πώς θα μπορούσες να μην είσαι;
Φιλιά

island είπε...

@Surrealist

Οι καλύτερες αντιστάσεις είναι κάτι τέτοια ποιήματα που ανεβάζεις.Ευχαριστώ πολύ εγώ...Την καλημέρα και καλησπέρα μου

island είπε...

@Utopia

Και οι Κρητικοί είχαν καλλιέργειες και είδες τί πάθανε...Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε το ποίημα.Από τα σχόλια σαν πατζάρι έγινα...όχι από αγανάκτηση αλλά από ντροπή...

Φιλί...

island είπε...

@mamma

Όταν χάνεται η βάση είναι όλα όντως πιο δύσκολα.Δεν είναι πάντα άσχημα όμως.Υπάρχουν κι οι αναπολήσεις που ανταποδίδουν μία κάποια σιγουριά.Ευχαριστώ για τα πάντα καλά σου λόγια.

Φιλί

island είπε...

@axkaivax

Σε ευχαριστώ πολύ αχ και βουχ(όπως σε λέει και η άλλη καπαδόκις)για τα καλά σου λόγια.Αλλά μήπως είναι λίγο υπερβολή να μνημονεύει το μνήμα μου του κόσμου την ματιέρα;Μάλλον τα κείμενά σου το κάνουν αυτό.

Φιλί...

island είπε...

@skouliki

Τί πάλι;Η πρώτη φοαρά είναι και δεν θα ξανασυμβεί.Ας όψεται η βλάβη.Την επόμενη φορά θα είμαι εκεί σίγουρα...

Φιλί τρελοσκώληκα

island είπε...

@Leigh-Cheri

Θενκ γιου θενκ γιου θενκ γιου...τί άλλο να πώ;Δεν έχω λόγια πλέον αγαπητή.

Φιλί..

KitsosMitsos είπε...

Τρελές σκέψεις και μία απουσία (ξέρεις εσύ)...

Skouliki είπε...

ναι ετσι το λες να με καλοπιανεις και μετα πας και το δινεις αλλου

αφιλοτιμε


σημ.φιλι στο επισης

island είπε...

@KitsosMitsos

Η απουσία ήτο επιβεβλημένη δυστυχώς.ΜΑκάρι να μπορούσα αλλιώς φίλε μου.Ξέρω πως έχασα(μπαίνω στο φόρουμ και ενημερώνομαι)αλλά την επόμενη δεν θα χάσω και θα έρθω.

island είπε...

@skouliki

Με έχεις καταλάβει.Τί άλλο να πω;

Φιλί στο "φιλί επίσης"