Εξαγνισμός

Έχω ανάγκη να γράψω.
Να γράψω για κάτι που
είδα.
Για μία ταινία.
Όχι όμως από εκείνες που
είναι βγαλμένες από τη ζωή.
Δεν υπάρχουν άλλωστε τέτοιες.
Για το τέλος.
Αλλά τί να πω;
Τί να πω όταν το συναίσθημα
ξεχειλίζει σαν χείμαρρος
από το μυαλό μου;
Και ένας χείμαρρος με
τις συνέπειές του
πάντα με δυσκόλευε.
Με δυσκόλευε να τον πλάσω
με λέξεις.
Και όμως με εξαγνίζει.
Ο εξαγνισμός του μήλου
όταν του βγάζουμε την φλούδα.
Το ωραίο εκείνο άρωμα
και η γλυκιά τραγανή γεύση.
Το μήλο που σου ματώνει
τα ούλα,και ο χείμαρρος
που μεταφέρεται στα μάτια.
Το αντίο της ψυχής στον
κόσμο.
Στον κόσμο που σε γαμάει
και ας είναι ψέμα.
Που όλα είναι ψέμα.
Εκτός από την εξαίρεση
που επιβεβαιώνει τον κανόνα:
το τέλος.
Και το τέλος είναι αυτό
που εξαγνίζει.